Ondanks mijn “verbod” staat er natuurlijk wel een ontbijtje klaar....... met vers water en een nóg groter bord dan anders met vers fruit, yoghurt met muesli, toast met jam en een large cappuccino...... thanks to Auntie!

Om half zeven staat de minivan voor mijn neus, ik slik net mijn laatste hap door. Snel buiten mijn schoenen aan én moet héél snél mijn backpack weggrissen want één van de hondjes gebruikt hem als pispaal!! Zijn knalrode kleur staat hem zeker niet aan op de vroege ochtend....... en ik moet dus met een ondergespetterde backpack op pad, getver!

Ik stap in de minivan, zeg verbaasd: Oh, no people, yet! Ga zitten en de chauffeur rijdt naar het volgende adres. Moet daar wat manoeuvreren en ik kijk met hem mee, zit er tóch nog iemand anders in! Oeps! Sorry!! Hoi, zegt hij, ik ben Arjan, je kunt gewoon Nederlands praten, hoor!

Moeten een tijdje wachten op de 4 Chinese jongeren die meegaan en pikken dan nog een Nederlands stel op.

Toch leuk om ook weer Nederlanders te spreken: wisselen onze Thailand ervaringen uit en algemene conclusie: prachtig land, hele vriendelijke mensen én zeker niet duur (ons bèn zuinig, he)!

Na 2,5 uur rijden op de plek waar we op de speedboot moeten stappen om naar Koh Talu te gaan. Krijgen een zwemvest maar niemand maakt zich er verder druk over of je dat nu wel of niet aan doet. Kwartiertje varen en dan stappen we over op een vlot waar snorkelspullen en zwemvesten liggen. Nu moeten ze wél aan! Er kan 3 kwartier gesnorkeld worden! Ik sla het even over en ook mijn plan om te zwemmen laat ik varen. Heb al dag of 2 beetje last van mijn rechteroor en wil het niet erger maken dan het is. Moet overmorgen vliegen........

Dus iedereen het water in en ik blijf met gids Mie onder het afdakje in de schaduw observeren (ja, alweer!) en we lopen alle gasten samen even langs. Conclusie: allemaal lieve mensen behalve 1 gast. Een man tussen de 60 en 70, niet te ........, wat ....... én ....... én, nou ja, zijn uiterlijk doet er natuurlijk niet toe, maar zó ontzettend chagrijnig en lomp! Spuugt in het water, laat zijn tas open staan én in de weg en wordt boos als Mie hem hierover tipt, graait geërgerd in de bak met snorkels en smijt er mee etc. En als een Thai ergens allergisch voor is, dan is het voor iemand die zich zo a-sociaal gedraagt. Ik heb nog niet eerder een Thai zich zien ergeren aan iemand! Ze is echt boos! Probeert dat niet te laten merken, maar ze windt zich steeds meer op. Maakt er hilarische opmerkingen over tegen mij en ik moet dan ook steeds ontzettend lachen! Ze lijkt echt in staat hem van het vlot te duwen. Maar uiteindelijk zeg ik toch maar dat ze hem gewoon moet negeren, want haar antennes staan nu puur op hem gericht én als hij ademt is het al teveel. En dat doet ze! Ze praat gewoon niet meer tegen hem, geeft alleen nog de nodige instructies aan de Thaise dame die hem vergezelt. En die vindt dát weer lastig, want zij moet dat dan in het Engels met hem communiceren en dat kan ze niet én hij verstaat geen Thai.

De rest van de dag geniet ik van het mooie uitzicht, de rust, de gesprekken, speel een spelletje met Arjan en Mie en met Arjan,die vrouw én 3 tieners in HuaHin heeft achtergelaten om te shoppen, loop ik langs het witte strandje. En helaas...! Geen schommel gespot dus geen foto....

Ben om 17.45 uur weer terug op mijn stekkie. Heb onderweg wat eten geshopt bij de 7 Eleven. Dus hap en drink ik wat op mijn dakterras (zoet, zoet én zoet..), reageer op mijn verjaardagsberichtjes, zet toch maar wat jaloersmakende foto’s op Facebook, post deze blog én lees daarnamijn boek totdat mijn oogjes niet meer willen doen wat ze moeten.

Nog 1 dagje.......